'வாழ்வதாகச் சொல்கிறோம், வாழ்கிறோமா?' – பகுதி 1

ஜூன் மாத ஆரம்ப நாட்களின், இதுவரை வதைத்து வந்த கடும் வெயில்காலத்தின் கடைசிக் கட்டத்தின் அறிகுறியை உணர்வது போல, இதமான இரவு குளிரின் அரவணைப்பில் எழுதுகிறேன். இருபதுகளின் மத்திமத்தை கடக்கும்போது வாழ்க்கை இன்னும் இருக்கிறது; சொல்லப்போனால் இன்னும் எங்கோ இருக்கிறது என்றே எண்ணிக்கொண்டிருந்தேன். இதுவரை இருளினில் அடைபட்டுக்கிடந்த காலம் குறித்து கவலைக் கொள்ளாது, இனிவரும் நாட்களை உற்சாகத்துடன் எதிர்நோக்குவோம் என்பதே எண்ணமாக இருந்தது. மேலும் ஒருபடி சென்று விவரிப்பதென்றால், நாம் இனியும் விடலைகள் அல்ல, வளர்ந்து வருகிறோம், நம் கல்லூரிக் காலத்தில் தென்பட்ட சில சிறுமைகளில் இருந்தும்கூட விலகி, முழுக்க முதிர்ந்த நிலையில் வாழ்வை எதிர்கொள்வோம், நம் நண்பர்களும் அத்தகைய முதிர்ச்சியோடே நம்முடன் உடன் வருவர் என நினைத்து இருந்தேன். நாம் எதிர்பார்ப்பதில் இல்லை பிரச்சினை, நம் எதிர்பார்ப்பு எங்கிருந்து எழுகிறது என்பதை பெரும்பாலும் நாம் பொருட்படுத்தாது இருப்பதில் தான் இருக்கிறது பிரச்சினை.

சிறுவயதில் கிரிக்கெட் விளையாடி இருப்போம். குறிப்பாக பந்து வீசும் சமயம் எவ்வளவு தூரம் ரன்களை கட்டுப்படுத்த முடிகிறதோ அவ்வளவும் வெற்றிக்கு வித்திடும் என்பதால் மிகுந்த கவனத்துடன் இருப்போம். ஆட்டக்களத்தில் உள்ள பதினோரு பேரும் ஒற்றை தரப்பாக நின்று விளையாட உந்தப்படுவோம். அதன் காரணமாகவே யாரேனும் ஒருவரின் அலட்சியத்தால், பந்தை சரியாக தடுக்கவில்லை என்றால் கோபத்துக்கு உள்ளாவோம். நம் கோபத்தை, சக ஆட்டக்காரரான நம் நண்பரிடம் இயல்பாக வெளிப்படுத்துவோம்; உடனடியாக இல்லையென்றாலும் ஆட்டத்தின் முடிவிலாவது செய்வோம். இதில் கவனிக்கத்தக்க ஆச்சரியம் என்னவெனில், நமது கோபத்தின் நியாயத்தை அந்நண்பர் உணர்ந்திருப்பார். தன்னை தாழ்த்திவிட்டான் என்றோ, மற்றவர்கள் முன் வேண்டுமென்றே அவமானப்படுத்தி விட்டான் என்றோ, உள்ளிருந்து வெளிப்பட்ட தீய எண்ணத்தினால் தனது செயல்பாட்டை குறை கூறியோ அல்லது தனது தவறை உள்நோக்கத்துடன் பெரிதுப்படுத்தி சொன்னான் என்றோ ஒரு சலசலப்பும் இருக்காது. இத்தனைக்கும் யோசித்து பாருங்கள் அந்த ஆட்டத்தினால் என்ன முடிவாக கிடைத்து விடப்போகிறது? என்ன அதிகபட்சம் ஒரு கோப்பை கிடைக்குமா? ஆனால் பாருங்கள் ஒரு கோப்பை கூட வேண்டீராது நாம் பல ஆட்டங்கள் மகிழ்ச்சியாய் ஆடி இருப்போம். எது நம்மை இத்தைகைய ஒற்றுமைக்கும் (solidarity), சகோதரத்துவதுக்கும், மகிழ்ச்சிக்கும் உந்தியது? விளையாடிய யார் ஒருவருக்கும் salary கிடைக்கப்போவதில்லை, pay hike’ம் ஆகப் போவதில்லை, promotion’ம் கிட்டப்போவது இல்லை. இன்னும் இன்றைய காலத்து வழக்கத்தில் சொல்வதென்றால் இது வெறும் “நேர விரயம்” தானே? உடனடி பலாபலனை தராத, ஆனால் மகிழ்ச்சி தரக்கூடிய, கூட்டுச் செயல்பாட்டை நாம் எத்தனை பேர் இன்றைய நாட்களில் செய்ய விழைகிறோம்? நமக்கு வயதாகி விட்டதல்ல பிரச்சனை. ‘கிழத்தன்மை’ (‘senelity’ or ‘psychological senelity’) வந்து விட்டது. ரெண்டுக்கும் பெரிய வித்தியாசம் உண்டு.    

 

வயதாவதால் கிழத்தன்மை வந்துவிடாது. கிழத்தன்மை வருவதற்கும், அது நிலைப்பதற்கும் வயது ஒரு பெரிய காரணி இல்லை. நாம் விளையாட்டை மறப்பதால் அல்ல, விளையாட்டின் விதிகளையும், norms’யையும்  மறப்பதால் தான் வாழ்வின் தொய்வை உணர்கிறோம், கிழத்தன்மையை பூணுகிறோம். அதனால் தான் இயல்பாக ஒரு சிறு விஷயத்தில் ஏற்பட்ட கோவத்தை நண்பன் ஒருவனிடம் வெளிப்படுத்தும் போது அவன் கடிந்து கொண்டதோடு, பதிலுக்கு சண்டையும் போட்டான். தோழி ஒருவருக்கு முன்கூட்டியே தெரிவிக்கப்பட்டு ஏற்பாடு செய்யப்பட்ட ஒரு surprise நிகழ்வில் இருந்து கடைசி நிமிடத்தில் அவர் தன்னை விடுவித்துக் கொள்கிறார். எனக்கு ஏற்பட்ட நல்ல செய்தியை தெரிவிக்க தொலைபேசியில் பலமுறை அழைத்தும் எதுவும் பதில் இல்லாததால் இன்றுவரை எனக்கு நேர்ந்த (வாழ்வில் எப்போதாவது தான் நிகழும்) நற்செய்தியை நண்பன் ஒருவனுடன் பகிர்ந்துகொள்ள முடியவில்லை. இதுக்கு எல்லாம், இவர்களுக்கு எல்லாம் ஏற்றார்போல, ஒரே பதில் நடவடிக்கை தான் இருக்கிறது. அது நாமும் இவர்களைப் போல கண்டும் காணமல், நமது காரியத்தை மட்டும் கவனித்துக் கொண்டு நமது கூட்டுக்குள்ளேயே அடைந்து விடுவது தான். கடைசில் நமது வாழ்-உலகம் திறந்தவெளி சிறைப்போல இருக்கும். அப்படி நானும் எதிர்விணை ஆற்றிவிடக்கூடாது என்று தான் தொடர்ந்து போராடிக் கொண்டிருக்கிறேன். ஏனெனில் அப்படி நடந்து கொள்வது வெகு சுலபம். தேவைப்படும் சமயத்தில் பேசினால் போதும், பார்க்கநேரும் தருவாயில் மட்டும் அலங்காரமாக வாழ்த்துகளை தெரிவித்தால் போதும். நமக்கு என்றோ வந்து சேர்ந்தது என்றாலும், திறக்கப்படாத அந்த message’ல், அதனுடன் வந்து இருக்கும் படத்தில் தெரியப்படுத்தும் செய்தி என்பது நமது நண்பர் ஒருவரின் திருமண அழைப்பாகவும் இருக்கலாம், அல்லது அவர் திடீர் விபத்தொன்றில் மரணித்ததைக் குறித்த செய்தியாகவும் இருக்கலாம். இரண்டு மாதம் கழித்து தெரியாத்தனமாக அந்த message’ஐ திறந்த பிறகு, வேண்டுமானால், busy’ஆக நாம் இல்லையென்றால், வேகவேகமாக ஒரு இரண்டு நிமிடம் நண்பனை நினைத்து அஞ்சலி செலுத்தி விட்டு வேறு காரியத்தைப் பார்க்கலாம்.

 

ஒரே கேள்வி தான்: நாம் நண்பர்கள் தானா? நட்பு என்பது நம் காலத்தில் என்னவாய் இருக்கிறது? நண்பன் ஒருவனைப் பார்ப்பதற்கு, பல ஆயிரம் மைல், பல ஆயிரம் ரூபாய் செலவு செய்து, சென்று பார்த்து வந்தால், அவன் அதன்பிறகு பல முறை தமிழகம் வந்தும் எங்களைப் பார்ப்பதைக் குறித்து ஒருமுறைகூட பேசவில்லை. தோழி ஒருவருக்கு அரசு வேலை கிடைத்ததைக் குறித்து பாராட்டுகள் தெரிவித்து செய்தி அனுப்பினால் மாதக்கணக்கில் எந்த பதிலும் இல்லை. விடுமுறை தினங்களில், புத்தாண்டைக் கொண்டாட நண்பர்கள் குழாமுடன் வெளியே சென்றிருந்தபோது, வேண்டுமென்றே குத்தும்படி ஒவ்வொருவருக்கும் இடையிலான நிதிநிலை வித்தியாசங்கள் குறிப்பிடப்பட்டது. நல்ல வேலை விளையாட்டும், கிரிக்கெட்டும் என் பால்ய காலத்தில் என் துணையாக இருந்தது. இல்லையென்றால் Close படத்தின் ரெமி சிறுவனின் கதி தான் எனக்கும் வாய்த்திருக்கும். முப்பதுகளை கடந்து, போலித்தனமையின் புகலிடமாய் விளங்கும் இத்தைகைய “நட்புகளை” எப்படி சமாளிப்பது? எப்படி இணங்கிப்போவது? இது ஒரு வழி. என் வழி. இவ்வாறாக எழுதுவதன் வழி எனக்கு கிடைக்கும் ஒரு திறப்பு, தெளிவு. இது போதுமானது. ஏன் எழுத்தாளர்கள் எல்லாம் சஞ்சலப் பேர்வழிகளாக இருக்கிறார்கள் என இன்று மீண்டும் புரிந்தது. சக மனிதர்களாலான இன்னல்களே அவர்கள் எழுத்தின் மூலக்காரணி எனும் போது, அதை எழுதி தீர்த்துவிடத்தான் முடியுமா! ஆனால் இப்போது எழுதிய இந்தக் குறிப்பு எனக்கானது. யாரையும் படிக்கச் சொல்லி நான் வலியுருத்தப்போவதில்லை. இதுவரை அப்படி படித்து, தங்களது விரிவான கருத்துகளால் விவாதத்தை செறிவாக்கியவர்கள் யாருமிலர். எனவே எனக்கு எதிர்ப்பார்ப்பும் இனி இல்லை. அன்புக்கான நிபந்தனை ஏதுமின்றி வாழ முயல்வேன். என் இப்போதைய கவலை எல்லாம் இப்படி எழுத்தின் வழியாக கூட தங்களின் மனக்கவலைகளை வெளிப்படுத்த, உற்றுநோக்க, தெளிவுபெற முயற்சிக்க முடியாதவர்களை எண்ணித்தான்.   

இலக்கியம் வாசிக்கும், இலக்கியம் வாசிக்கும் நண்பர்களுடைய, நண்பர்களுக்கு என் சிறு குறிப்பு

 

நம் தலைமுறையினர், குறிப்பாக 90களின் பிற்காலத்தை சேர்ந்தவர்களான, GenZ மற்றும் millennial’களுமே இச்சிறுகுறிப்பின் கரிசனத்துக்கு உட்பட்டவர்கள். எனினும் ஏனையோரும் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய ஒரு விவாதம் தான் இது.

சமூகத்தில் நாம் மாற்றம் புரிய வேண்டும் என, சிலர் நேரிடையிலும் பலர் மறைமுகமாகவும் விழையும், ஒரு கருத்துருவாக களமாகவே இலக்கிய வாசிப்பு பயிற்ச்சியை, அது சார்ந்த உரையாடலை காணும் எண்ணத்தில் பலர் உள்புகுகிறார்கள். சிலரது சமூக மாற்றத்துக்கான அளவீடு என்பது அதே நோக்கத்தில் செயல்பட விழையும் உடனிருப்போரிடமும் இருந்து கூட வேறுபடும். சிலர் தன்னை பார்த்து ஒரு பத்து அல்லது இருபது நபர்கள் தங்களது ‘வழமையான’ அர்த்தமற்ற’ வாழ்க்கையில் இருந்து விடுபட்டு, ‘அழகியல்’ நோக்கில் மற்றும் 'சிந்தனையில்' தேர்ச்சி பெற்று தனது ஆளுமையில் ஏற்றம் பெற்றாலோ அல்லது ‘சமூக மாற்றம்’ நோக்கி நடைபோட்டாலோ கூட ‘வெற்றி’ தான் என்பர். அதிலும் சிலர் ஒருபடி மேலேபோய், “ஒரே ஒருவர் கூட தங்களது வாழ்கையில் மைய்யமான மாற்றத்தை ஏற்படுத்தத் தக்க உத்வேகத்தை என்னிடம் இருந்து பெற்றுக் கொண்டார்களெனில்” தனக்கு வெற்றியே என பெருமிதத்துடன் முன்வைப்பார்கள்.

ஆனால் ‘சமூக மாற்றத்திற்காக’ இலக்கிய வாசிப்பில் ஈடுபடும் அனைவரும் செயல்பட வேண்டும், அதற்கான திட்டத்தில் பங்கேற்க வேண்டும் என்னும் நிலைப்பாடு வாசிப்பவர்களின் மேல் ஏற்றும் (புறவயமானதும், மனரீதிலுமான) அழுத்தம் பற்றி யாரும் கவனம் கொண்டதாகத் தெரியவில்லை. ‘சமூக மாற்றம்’ நோக்கி நீ செயல்படவில்லை என்றால் சமூக அநீதிகளுக்கான காரணிகளில் நீயும் ஒருத்தி/ஒருவன் எனும் குற்ற உணர்வின் பேரில், இலக்கிய அறநெறி அமைப்புகள், சமூக திரட்டலை மேற்கொண்டால் அது எவ்விதத்தில் ‘சமூக மாற்றத்தை’ வழிவகுக்கும், பேணும்? தனிநபர் சுதந்திரம் குறித்த உரையாடலே தமிழ் படைப்பிலக்கிய உலகில் அரிதிலும் அரிதானாக தென்படுகின்றதெனில் வாசிப்பவர்களிடையே “சமூக மூலமுதல்” (social capital) குறித்த உரையாடலோ, கவனமோ கூட இருப்பதில்லை. உன் அருகில் இருக்கும் ஒருவன் வண்ணதாசன் குறித்து இவ்வளவு அழகாக, நெக்குருகி பேசுகிறானே அவன் தந்தை ஒரு பொதுத்துறை வங்கி மேலாளர் தெரியுமா என்றக் கேள்வியோ; வாழ்க்கையில் 'உன்னதங்களை' பற்றிய அழகியல் பார்வையே முக்கியாமானது என சூளுரைக்கிறானே அவன் 'மேம்பட்ட' சமூகத்தில், அதாவது 'மேல் சாதி' என்னும் சமூகக் குழுவில் இருந்து வந்தவன் தெரியுமா? என்னும் கேள்விகளோ ஏன் இலக்கியம் வாசிப்பவர்களிடத்தில் இருப்பதில்லை என்று என்றைக்காவது யோசித்து இருக்கிறீர்களா? தொலைவில் தெரியும் (வெறும் நன்னம்பிக்கையிலான) வெளிச்சத்தை நோக்கி கண்மூடித்தனமாக நடைபோடும் குறுங்குழுக்களை, படைப்பு இலக்கிய வாசிப்பு வழியாக, சமூகத்தில் நடமாட விட்டுக்கொண்டு இருக்கிறோமா என்னும் கேள்வியும் எழாமலில்லை.

முதலில் ‘சமூக மாற்றதில்’ பங்கெடுக்க உனக்கு விருப்பம் இருக்கிறதா இல்லையா எனும் கேள்வியேனும் இலக்கிய வாசிப்பை தொடங்குவோரிடமோ, இருப்போரிடமோ முன்வைக்கப்படுகிறதா? அல்லது நிகழ வேண்டிய ‘மாற்றம்’ ஏற்புடையதாயினும் நீ active agent’ஆக இருக்க விரும்பிகிறாயா அல்லது passive agent’ஆக இருக்க விருப்பப் படுகிறாயா என்னும் கேள்வியாவது விவாதிக்கப் படுகிறதா? காலம் போன காலம் வரையிலும் ஒன்றிய அரசாங்கத்தில் பணிபுரிந்துவிட்டு, விருப்ப ஓய்வு பெற்று,பின் தன் குடும்ப நிதிப் பாதுகாப்பு மற்றும் பூர்விக வளம் யாவற்றையும் பத்திரப்படுத்திவிட்டு, சவுகரியமான சமூக சூழலில் அமர்ந்து கொண்டு ஒருவன் “சமூக மாற்றம்” குறித்தும் “அறநெறிகளின் முதன்மை” குறித்தும், அவன் எதிர்ப்பார்க்கும் விழுமியங்கள் காணக்கிடைப்பின் அதை “சமூக கீழ்மை” என்றும் இருபது முப்பது ஆண்டுகளாக முன்வைத்து வருகிறான், அவனது ‘அதிகாரத்திற்கு’ உட்பட்டு அதை ஏற்றுக்கொண்டு வழிமொழியும் ஒரு பேதைக் கூட்டம் இக்காலத்தில் ‘இலக்கிய வாசிப்பாளர்கள்’ என்னும் போர்வையில் நம்மிடையே உருப்பெற்றுள்ளது.

முதலில் ‘சமூக மாற்றம்’ என்றால் என்ன? அதற்கு என்ன வரையறை? இந்த ‘சமூக மாற்றம்’ குறித்த கரிசனம் தவிர வேறு தேடலே இந்த சமூகத்தில் கிடையாதா? அல்லது இருக்க கூடாதா? வாழ்கையில் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும் என்பது ஏன் உங்களது இலக்கியத் தேடலாக இருக்க கூடாது? அதுபோக இந்த ‘சமூக மாற்றம்’ சார்ந்த இலட்சியவாதப் பேச்சுக்களை வீறு கொண்டு பேசியவர்கள் எல்லாம் இப்போது எவ்வளவு சொகுசான வாழ்க்கையில் இருக்கிறார்கள் என்பதாவது புலப்படுகிறதா? இப்படி ‘சமூகம்’ ‘திரட்சி’ (collective) குறித்து மார்தட்டியவர்கள் எல்லாம் இப்போது இயற்கையின் எழில், அதன் அழகியல், சிறுசிறு விடயங்களில் உன்னதங்களை காண்பது என சுருங்கிக் கொண்டதை பார்க்க முடிகிறது. ஆனால் இவர்கள் தங்கள் வாயை திறந்து, இப்போதும் இனி வாருங்காலங்களிலும், சொல்ல மாட்டார்கள் தாங்கள் கடைப்பிடிப்பது “Art as an ‘escapism’” என்னும் வழமையை என்று. ஒருவேளை அதை அவர்களே இன்னும் உணராது இருப்பதால் கூட இருக்கலாம். எளிமையான வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், நீங்கள் சிறுவயதில் திரைப்படம் பார்க்க ஆரம்பிக்கும்போது நேராக குரசாவா, சத்யஜித் ரே படங்களில் இருந்து ஆரம்பிக்கவில்லை அல்லவா? கவுண்டமணி காமடிகளில் இருந்தும், சுந்தர்.சி படங்களில் இருந்து தானே தொடங்கினீர்கள்? பிறகு படைப்பு இலக்கிய வாசிப்பில் ஏன் இந்தப் பாகுபாடு? ஜனரஞ்சக இலக்கியம் குறித்து ஏன் இப்படி ஒரு தீண்டாமை உங்களிடம் தென்படுகிறது? அதுவும் ‘உன்னதங்களை’ நோக்கி செல்லும் உங்களிடம்? உங்களது இந்த ‘உன்னதங்களுகான’ ‘இலட்சியவாத’ வீறு நடையில் சாமானியன் ஒருவன் தொண்டைக்குழியில் கால் ஊன்றி சென்றாலும் பரவாயில்லை என்னும் பண்பு, மனித மாண்பையே உதாசீனப்படுத்தும் போது, அதெப்படி அறிவுப் பண்பாகும்? அது 'சர்வாதிகார அறநெறி' திரட்சியை விளைவிக்குமா? “அறிவுச் சமூகத்தை” விளைவிக்குமா? என்னுடைய பார்வையில் இதையே சொல்லிக் கொள்ள விரும்புகிறேன், முதலில் அத்தனையையும் படிக்க ஆசைப்படுங்கள், அதுதான் வாசிப்பை நோக்கி வருபரிடையே இருக்க வேண்டிய முதல் பண்பு. இருபதுகளின் இறுதியிலும், முப்பதுகளின் பாதியிலும் எனது பல நண்பர்கள் இந்த புரிதலுக்கு வந்து சேருவது கவலை அளிக்கிறது. அவர்களும் சோர்வுடனே அவர்களது வாழ்கையை, வாசிப்பை, புதிய தேடல்கள் குறித்த சிந்தனைகளை தொடர்கிறார்கள். நானெல்லாம் என்னுடைய கல்லூரி முதலாம் ஆண்டிலிருந்தே தீவிர இலக்கிய வாசிப்பும் ஜனரஞ்சக வாசிப்பும் வேறுவேறல்ல என்று சொல்லி வந்து இருக்கிறேன், மஹா ஸ்வேதா தேவியும் தேவை விநாயக முருகனும் தேவை, ஹாருகி முரகாமியும் தேவை தாஸ்தாவெஸ்கியும் தேவை என்று. தனிநபர் உறவு குறித்து தொடர்ந்து வலியுறுத்தி இருக்கிறேன் எனினும் ‘குழுவாதேமே’ தழைத்தோங்கியது. இப்போதும் சொல்கிறேன், கண்டதையும் படிக்க ஆரம்பியுங்கள். அனைத்தும் உயர்வானதே. எந்த பண்பாடும் கீழ்மையான பண்பாடு இல்லை. ‘விழுமியம்’ குழுமியம்’ எல்லாம் அப்புறம் இருக்கட்டும், முதலில் வாழ்க்கையில் சந்தோசமாக இருபதைக்குறித்து சிந்தியுங்கள். இலக்கியவாதிகள் ஒன்னும் மகான்கள் அல்ல, உங்களையும் என்னையும் போல தனிமைச் சூழலில், இயல்பான உணர்வெழுச்சிகளை கை அடித்து கடந்து வரும் சாதரனர்களே. எனவே இங்கு யாரிடத்திலும் உங்கள் கேள்விகளுக்கான பதில் முழுமையாக இல்லை என்பதை புரிந்துகொள்ளுங்கள். நாம் அதை சேர்ந்து தான் தேட வேண்டும். அதற்கு முதலில் நாம் அனைவரும் தனிமையில் தான் உழல்கிறோம் என்னும் உண்மையை ஒற்றுக்கொண்டு, நம் பலவீனங்கள் குறித்த வெளிப்படையான விவாதத்தின் மூலம் இணக்கத்தை ஏற்படுத்த வேண்டும். அப்படி அதை ஏற்படுத்த விழையும் தருவாயில் வெறும் ‘பேருண்மைகளை’ நோக்கியே மட்டும் நம் பயணம் அமையாமல், அதிஷாவின் “ஓடுவதின் முக்கியத்துவம்” குறித்த பார்வையும், சாரு நிவேதிதாவின் “heavy metal” இசை குறித்த பார்வைகளும் நமது விவாதத்தின் முக்கிய பகுதியானால் நாம் செல்லும் பாதையும் இனிதே அமையும்.

An act of 'remembrance' of our times and the complex terrain of conception of 'identity'

What is an act of remembrance even mean in this age of 'staying connected'? An act of remembrance still holds autonomy within and without that action? Do we still insist on remembering things without catering that task to our digital gadgets? To ponder into such a question, one instant and oft-quoted guideline is to step away from such ecology. To detach yourself from the pervasive digital technology chamber to evolve objective scrutiny, if not a proper solution. The reason for such a cautious note that stems across generations of our times is the question of 'mediation'. And what is mediation? The things you convey, the online content you favor, the memes you share, and the politics you vouch for, are all not tricking down through autonomous human beings but through a mediated one. In other words, the ones influenced by digital technology and a internet platform which became an innate part of everyday life. (The question of hierarchical understanding in terms of mediated and unmediated beings is an altogether important question that warrants considerable attention, so I will delve into it in the future). 

The question of mediation also comes with a caveat. The times which were not intruded by such mediation were seen and considered as lost glory. The taste of bitterness one ends up with, by juxtaposing the assumed unmediated glorious past with the ruptured, and even tormenting, mediated time of the present, is not uncanny today. When Trump mentioned 'make America great again', the boisterous spectators at the receiving end knew exactly for what they were rallied and invested in, whereas in India the 'secular past' is the hurdle Modi dispensation wants to do away with, so the euphemistic 'new India' deployed for their project of subversion. When a gawking collective remembrance, a nostalgia of reactionary politics, enacts itself in history, it is important to be aware that such scale of subversion spectacle emanated from the simple contestations over the minute affairs such as remembrance in the schema of history. 

Memory tends to be history's one of the unmistakable vehement contenders.  An act of remembrance is nothing but an ode to memory. The glean with which nostalgia employed in the authoritarian regimes, denoting their lost pride and impending animosity towards "historical wrongs" always comes short, in the nadir of such ramshackle politics, in not controlling or dissipating the memory of their subjects. The delegation of memory towards the human enterprise of progress and sustenance of equanimity is not much inquired into despite its imminence. But such larger contexts in terms of authoritarian regimes and political mobilisations can only be studied after acquiring a relative consonance of its nascent area of 'remembrance'. To come back to the question I posed before about mediation, this imprudent dichotomy, between mediated times and unmediated era, is one of the consequences of the reactionary gaze, I believe. When was a human ever acted without mediation? A formation of thought of a being and usual interactions amidst collectives in terms of varied stakes were all liable to mediation. Human collectivity plundered and prospered through mediation. Hence, this Protestant obsession with unmediated beings was inapt for the overall human enterprise.

Digital technology and the internet, with all their shortcomings, are not the culprit for the prevalence of mediation. But in this scheme of history, among all these mediated beings, what is the difference that sets apart the current generation from the past beings? The answer would be the question of 'act of remembrance' among the former. Those selfies you clicked, those map markings in your phone of places you visited, those stacked-up empty journal diaries of the past few years; what do they convey to you? The prompt birthday wishes of yours to friends after being notified by social media, used up inference of emojis to exhaustive usage of media with an aspiration to crystalize that moment in the digital landscape and being done with that 'memory' towards a period of stasis. Does our current generation even care to remember? Rather than catering that responsibility to their 'smart' gadgets? If a mundane act of remembrance seems such a formidable outlier of our times, then where will that lead us in terms of the question of 'identity'?